ஆண்கள் தினம் .....பதிவு
ஊரில் உறவினர் ஒருவர் இருக்கிறார்.தான் என்ன நிலையில் இருக்கிறார் என்பதைப் பற்றி அவருக்கு என்றும் கவலை இருந்ததில்லை. மற்றவர்களைப் பற்றி விசாரிப்பதிலும் , நக்கல் அடிப்பதிலுமே ஆர்வமுள்ளவர். ஊருக்குச் செல்லும்போது அவ்வப்போது அவரைப் பார்ப்பதுண்டு.
"அப்பறம் மாப்பிள எப்ப வந்தீங்க , ஊட்டுல அல்லாரும் வந்துருக்குறீங்களா" என்று பாசத்தோடு ஆரம்பிப்பார். பிறகுதான் மற்ற முக்கியமான கேள்விகள் எல்லாம் வரிசையாக வரும். "உனக்கு எவ்வுளுவு சம்பளம் , உம்பட ஊட்டுக்காரிக்கு எவ்வுளுவு சம்பளம் , ஒரு காவாசி செலவு பண்ணீட்டு முக்காவாசி மிச்சம்பண்ணலாமா" என்ற கேள்விகள் வரும்போதுதான் என்னை அவர் எதற்கு நலம் விசாரித்தார் என்பதை நான் புரிந்துகொள்வேன்.
மொத்த சம்பளம் எவ்வளவு , அதில் எவ்வளவு செலவாகும் , எவ்வளவு சேமிக்கலாம் என்று தெரிந்துகொண்டு மனதிற்குள்ளேயே பொறாமைப்படுபவர். அவருடைய மனநிலையைப் புரிந்துகொண்டு நாம் அவரை மிகிழ்விக்க வேண்டும்.
"அட ஏனுங் மாமா நீங்க வேற , வர்ற சம்பளத்துல ஊட்டு வாடக குடுத்து , கொழந்தீங்களுக்கு ஸ்கூல் பீஸ் கட்டி , போக வரச் செலவு , கரண்டுக்கு , தண்ணிக்கி , போனு பேசறதுக்கு அப்புடீன்னு அல்லாச் செலவீம்மு செஞ்சுட்டுப் பாத்தா ஒரு அஞ்சாயரமோ , பத்தாயரமோ மிச்சமாவதே பெருசுங்" என்று சீரியசாகச் சொல்ல வேண்டும். மனிதர் உடனே குதூகலமாகிவிடுவார். "அட ஆமாமப்பா , பொட்டாட்ட இந்த பண்ணீத்தையே பாத்துக்கிட்டு நம்மூருலயே இருந்துக்கலாம் போ" என்று அறிவுரை வழங்குவதும் உண்டு. வேலையை விட்டுவிட்டுச் சென்றால் அவருக்கு அது தீபாவளியைப் போன்றிருக்கும்.
நான் கிராமத்தைக் குறை சொல்லவில்லை. என்னைப் பெற்றெடுத்ததும் ஒரு கிராமம்தான். கிராம வாழ்க்கைக்கு இணையான வாழ்க்கையும் இல்லை. ஆனால் அங்கிருக்கும் மனிதர்கள் எல்லோருமே எதார்த்த மனிதர்கள் இல்லை என்பதே என் ஆதங்கம். எவருடைய உதவியும் இல்லாமல் மேலே வந்தாலும் அதை சிலரால் தாங்கிக்கொள்ள முடியாது. எப்படா இவன் கீழே விழுவான் என்று காத்திருக்கும் கூட்டம் எல்லா ஊரிலும் இருக்கும்.
இதை எல்லாம் தாண்டி முன்னேறிய பிறகு வாழ்க்கையை நிதானமாக ஓட்ட வேண்டியதில்தான் இருக்கிறது நமது சாமர்த்தியம். கொஞ்சம் நிதானமின்றி செயல்பட்டு தவறு நடந்துவிட்டால் அதைக் கொண்டாட ஒரு கூட்டமே இருக்கிறது. நம்மோடு இருந்து நமக்கு ஆறுதல் சொல்வது நம்முடைய உறவுகள் மட்டுமே.
ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்பு ஆந்திர நண்பன் ஒருவன் அலுவலகத்தில் அறிமுகமானான். நான் மேலே குறிப்பிட்ட அதே கிராமத்துப் பின்னணியோடு சாதாரண குடும்பத்தில் இருந்து வந்தவன் . கடும் உழைப்பாளி. ஐ.டி துறையில் ஆந்திரா , தெலங்கானாவைச் சேர்ந்தவர்களின் உழைப்பில் தனித்துவம் இருக்கும். நேரம் , காலம் பார்க்காமல் வேலை செய்பவர்கள். அவர்களுடைய மக்கள் என்றால் தாராளமாக உதவுபவர்கள். இவனும் அப்படித்தான். நல்ல எதார்த்தமானவன்.
அவனுக்கும் திருமணம் நடந்தது. பெண் நகரத்துப் பின்னணி கொண்டவள். சிறிது காலம் சந்தோசமாக இருந்தது அவர்கள் வாழ்க்கை. பிறகு அந்தப் பெண்ணிற்கு அவனோடு கிராமத்திற்குச் செல்வது பிடிக்கவில்லை. அவள் எதிர்பார்த்த வசதி வாய்ப்பில்லை.கோவையில் வாடகை வீட்டில் இருப்பதை கௌரவக் குறைச்சலாக நினைத்தாள். இத்தனைக்கும் இவன் ஒருவன்தான் வேலைக்குச் செல்கின்றான்.
இரண்டே மாதத்தில் கடன் கொடுக்கும் வங்கிக்காரனெல்லாம் இவனிடம் அப்பாயிண்ட்மெண்ட் வாங்கிவிட்டு வந்து பார்த்தார்கள். அடுத்த ஒரே மாதத்தில் காரும் , வீடும் வாங்கி அதன் பத்திரங்களை வங்கியிடம் கொடுத்துவிட்டு இவன் பல லட்சங்களுக்குக் கடங்காரனானான். மனைவிக்கு இப்பொழுது இனித்தது. கணவன் அவளால் கௌரவிக்கப்பட்டான். எல்லாம் சில காலம் நன்றாகவே நடந்தது. மாத வருமானம் கடனுக்குப் போக செலவுக்கு பற்றாக்குறையானது.
எதிர்பார்த்த மற்ற ஆடம்பரச் செலவுகளைச் செய்ய முடியவில்லை. இப்பொழுது கணவனுக்கு அடுத்து யோசனையைச் சொல்கிறாள்."ஏங்க , நீங்க ஏன் ஆன்சைட்(வெளிநாடு) செல்லக்கூடாது , உங்க மேனேஜரைக் கேளுங்கள்" என்றவளின் பேச்சைத் தட்டாதவன் அதையும் கேட்டுப் பெற்றான். வெளிநாடும் சென்றான்.இதற்கிடையில் ஒரு குழந்தைக்குப் பெற்றோர்களானார்கள் இருவரும். வெளிநாட்டில் பணம் சம்பாதிக்கும் இயந்திரமானான்.
அலுவலகத்தில் இதை இன்றைக்கு முடித்தே தீர வேண்டும் என்ற கடின இலக்கு வைத்து வேலை செய்திருக்கிறார்கள். மாதக்கணக்கில் இப்படித்தான் வேலை சென்றிருக்கிறது. ரத்த அழுத்தம் எல்லையைத் தாண்டிப் போயிருக்கிறது. மருத்துவரிடம் சென்றிருக்கிறார்கள். எப்பொழுதும் போல் டாக்டர் எச்சரிக்கை விடுத்தாலும் , அதை அப்படியே பின்பற்றுவது ஐ.டி துறையில் அவ்வளவு எளிதல்ல. உதாரணத்திற்கு குறைந்த பட்சம் 7-8 மணி நேரம் ஒரு நாளைக்குத் தூங்க வேண்டும் ; அதுவும் நேரத்திற்குப் படுத்து நேரமாக எழுந்துவிட வேண்டும். இப்படி 7-8 மணி நேரம் உறக்கம் வேண்டும். எனக்குத் தெரிந்தவரை முக்கால்வாசிப் பேருக்கு இதைப் பின்பற்றுவது மிகப் பெரிய சவாலே. இவன் மட்டும் அதற்கு விதிவிலக்கல்ல.
அவனுடைய வேலையிலோ , வாழ்க்கை முறையிலோ உடல்நிலை சரியில்லாமல் போனதற்குப் பிறகும் பெரிய மாற்றம் எதுவும் நடந்துவிடவில்லை. அதே டென்ஷனோடுதான் இன்றும் வேலை போய்க்கொண்டிருக்கிறது.இப்பொழுது இந்தியா வந்துவிட்டான். கடந்த முறை கோவை சென்றிருந்தபொழுது சந்தித்தேன். ஐ. டி துறையில் தற்போது ஏற்பட்டுள்ள நிலையற்ற தன்மையால் தன் வேலைக்கும் ஏதாவது பிரச்சனை வந்துவிடுமோ என்ற அச்சம் அவனுக்கு. அவனுக்கு மட்டுமில்லை எனக்கும்தான் அந்த அச்சம் இருக்கிறது , ஆனால் எனக்கு பெரிய கவலையுமில்லை , பயமுமில்லை. வேலைக்கு எப்பொழுது என்ன பிரச்சனை வந்தாலும் குடும்பத்தைக் காப்பாற்றி விடும் அளவிற்கு தெளிவிருக்கிறது. காரணம் அவனைப் போல் நான் அளவுக்கு மீறி லட்சக்கணக்கில் கடன் வாங்கவில்லை. வாடகை வீடே எனக்கு வசதியாக இருக்கிறது. அதுவே இப்போதைக்குப் போதும்.
அவனுடைய மனதில் கடனைத் திரும்பிச் செலுத்த வேண்டும் , குழந்தையைப் படிக்க வைக்க வேண்டும் , அதற்கு இன்னும் பல வருடங்கள் வேலை இருக்க வேண்டும் என்ற பயமிருக்கிறது. அந்த பயம் கொடுமையானது.
கடந்த வாரம் வா. மணிகண்டன் எழுதி நான் பகிர்ந்திருந்த அந்தப் பதிவைப் படித்தபின் இவை அனைத்தும் வந்துபோயின. இந்த நண்பன் மட்டுமல்ல. இவனைப் போன்ற பல அப்பாவிகள் ஐ.டி துறையில் தன் சக்திக்கும் மீறிச் சென்றுவிடுகிறார்கள். நரக வேதனை அனுபவிக்கிறார்கள்.
இங்கே யாரும் யாருக்கும் புத்திமதி சொல்லத் தேவையில்லை. அவரவர் பிரச்சனையே ஆயிரம் இருக்கிறது. நமக்கான வாழ்க்கையை நாம்தான் தீர்மானிக்க வேண்டும்.நம்மிடம் என்ன இருக்கிறதோ அதை வைத்துத் திட்டமிட வேண்டும். கடன் வாங்கலாம் , தன் சம்பாத்தியத்திற்குத் தகுந்தாற்போல் வாங்க வேண்டும். நாளைக்கே வேலைக்கு ஏதாவது பிரச்சனை வந்துவிட்டால் என்ன செய்வது என்று யோசித்து செயல்பட வேண்டும் . சக்தியை மீறி வாங்குவதுதான் இங்கே பலரும் செய்யும் தவறு. அந்தத் தவறை குறைந்தது மூன்று முறையாவது நானும் செய்ய வாய்ப்பு வந்தது. தப்பித்துவிட்டேன்.
நமக்கு முதல் சொத்து நம் குடும்பம்தான். குழந்தைகளே நம் உலகம். அவர்களை ஆளாக்க முதலில் நாம் ஒரு 75 சதவீகிதமாவது ஆரோக்யமாக இருக்க வேண்டும். குடும்பத்திற்கே நாம் முன்னுரிமை கொடுக்க வேண்டுமே தவிர அடுக்கு மாடிக்குடியிருப்பிற்கோ , இருபது லட்சம் காருக்கோ அல்ல. இவற்றை வாங்கும் அளவிற்கான சக்தி வரும்போது வாங்கிக்கொள்ளலாம் , இல்லையென்றால் இருப்பதை வைத்துக்கொண்டு வாழ்க்கையை நன்றாகவே ஓட்டலாம்.
ஆனால் இங்கு பிரச்சனை , நம்மைச் சுற்றி உள்ளவர்கள் நம்மை நாமாக இருக்க விடுவதில்லை. "பாத்தீங்களா , அவங்க அம்பது லட்சத்துக்கு வீடு வாங்கிட்டாங்களாம் , இவங்க இன்னோவா கார் வாங்கிட்டாங்களாம்" என்று வீட்டில் இருப்பவர்களே பல நேரங்களில் குழப்பவாதிகளாகிவிடுவார்கள். ஒருவர் ஐம்பது லட்சத்திற்கு வீடு வாங்குகிறார் என்றால் அவருடைய பின்னணி என்ன என்றெல்லாம் பார்ப்பதில்லை. நாமும் அப்படியே ஆக வேண்டும் என்ற ஆசை ; பேராசை. இன்றைக்குப் பல குடும்பங்கள் சீரழியக் காரணம் இந்தப் பேராசைதான். இதையெல்லாம் பார்த்தும் தங்களை மாற்றிக்கொள்ளாத பேராசைக்காரர்கள் நிறையப் பேர் இருக்கிறார்கள். நான் பட்டுத்தான் திருந்துவேன் என்பவர்களை நாம் தடுக்க முடியாது. ஆனால் பட்ட பிறகு திருந்தி வாழ உயிர் வேண்டும். அதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.
மனதில் தைரியமும் , திறமையும் இருந்தால் ஒரு வேலை இல்லை என்றால் மற்றொரு வேலை என்று போய்க்கொண்டிருக்கவேண்டியதுதான். எவரைப் பற்றியும் கவலைப்படத் தேவை இல்லை. "ஊரு என்ன சொல்லுமோ , உறவு என்ன சொல்லுமோ" என்று அஞ்சினால் அழிவிற்கான பாதையை நாமே போட்டுக்கொண்ட கதையாகிவிடும். மேலே குறிப்பிட்ட என் உறவுக்காரரைப் போன்றவர்களை குஷிப்படுத்தவாவது நாம் நீண்ட நாள் ஆரோக்யத்துடன் வாழ வேண்டும் நண்பர்களே. சிங்கம் படத்தில் சூர்யா சொல்வதைப்போல "ஐம்பதாயிரம் இருந்தால் பெட்டிக்கடை வைப்பேன் , அஞ்சு லட்சம் இருந்தால் டிப்பார்ட்மெண்ட் ஸ்டார் வைப்பேன்" என்று வாழ்க்கையை "டேக் இட் ஈஸி" ஆக எடுத்துக்கொண்டும் , ஆசைகளைக் குறைத்துக்கொண்டும் வாழப் பழகிக்கொள்ள வேண்டும்.
ஊரோ , உறவோ , அலுவலகத்தில் நம்முடைய மேலாளரோ இவர்கள் அனைவரும் நாம் நன்றாக இருக்கும் வரையில்தான் நம்மைக் கொண்டாடுவார்கள். நிலை மாறிய பிறகு அவர்களும் தங்களின் நிலையை மாற்றிக்கொள்வார்கள் .இதுதான் உலகம்.இதுதான் வாழ்க்கை. ஆனால் நம்மை என்றைக்கும் கொண்டாடுவது நம் குடும்பம்தான்.
சுவர் இருந்தால்தான் சித்திரம் வரைய முடியும். நாம் அனைவரும் செய்ய வேண்டிய முக்கிய வேலை இந்த சுவரை பத்திரமாகப் பாதுகாத்து வைக்க வேண்டியதுதான். உங்கள் சுவர் உங்கள் கையில். அவ்வளவுதான்.
-
